Kącik Adusi

Ostatnio dotarło do mnie, jak bardzo mój blog jest opóźniony w stosunku do rzeczywistości. Nie nadążam z fotografowaniem zmian, dlatego i tym razem pojawia się kącik, który swoją metamorfozę przeszedł dość dawno. Moja Córeczka nie jest już małym brzdącem, dlatego zaszła potrzeba zmiany łóżeczka, a właściwie jego przebudowy, bo to dalej ten sam mebel, który pokazywałam dawno temu tutaj.

 Kącik  Adki znajduje się w sypialni, tuż pod skosem i jest tam naprawdę bardzo przytulnie. 

Dużą rolę w kreowaniu tego nastroju ma łańcuch świetlny, czyli „bąbelki” ( tak je z Adka nazywamy ). Kupiłam je po okazyjnej cenie z myślą właśnie o tym miejscu .

Swoje miejsce znalazł też haft, który początkowo tułał się po salonie, ale gdzie może być mu lepiej, jak nie tutaj?

Narzuta i poduszka tylko udają patchworki – tak naprawdę to materiał w taki wzorek. Pamiętam, że kupiłam ten komplet, kiedy Adka była jeszcze malusia i musiał w szafie zaczekać na swój czas.

I jak to u mnie – musi być trochę sentymentalnie. Na łóżeczku zawsze leżą dwa kocyki. Oba zrobione przez moją Babcię, która jest mistrzynią w robieniu na drutach. Bardzo żałuję, że dzieli nas cała Polska i nie mogę nauczyć się od niej choć namiastki tej sztuki. Właśnie dlatego tak bardzo cieszą mnie rzeczy, które robi. Jeden kocyk – śnieżnobiały – zrobiła na chrzciny Adusi. Drugi - ten z różowym wykończeniem – przygotowała dla mnie, tuż po moich narodzinach.  

To coś więcej niż pamiątka. To kawałek naszej historii, ta niewidzialna nić, która łączy i daje poczucie bezpieczeństwa. Nie zamieniłabym tych kocyków na żadne inne, choćby nie wiem, jak wyszukane czy markowe.

W sypialni mamy niewielkie okienko, więc panuje w niej półmrok. To idealne warunki, jak na sypialnię, ale nie na robienie zdjęć. Wszystkie musiałam zrobić przy sztucznym świetle i po raz kolejny przekonałam się, jak mało jeszcze umiem. Ale wszystko przede mną :)

Już niedługo grudzień! Ależ się cieszę!

Pozdrowienia!