Dla moich Łobuzów.

Ten wpis będzie do bólu osobisty. Już na wstępie o tym uprzedzam, bo pewnie czytelnicy nie nawykli do moich wynurzeń na blogu. Ja raczej z tych, co duszą w sobie, a nie wylewają z siebie słowa. Ale…

Wobec tych wydarzeń nie mogę przejść obojętnie.

Pewnie nie wiecie, bo nigdy o tym nie napisałam, ale jestem nauczycielką. Uczę starsze klasy szkoły podstawowej i od razu przyznaję: bardzo lubię swoją pracę :) W tym roku byłam wychowawczynią szóstokasistów, więc czekało mnie pożegnanie z moimi uczniami. Nie jestem w tej roli debiutantką, prawie dekada pracy już za mną, a mimo to do głowy mi nie przyszło, że będzie to tak poruszające doświadczenie.

 Jeśli istnieje jakiś wzorzec idealnych uczniów, doskonałej klasy, to moje

 Łobuzy wpisują się w niego idealnie. Nigdy wcześniej nie pracowałam z takimi uczniami i nigdy też nie nawiązała się między mną a nimi taka więź. Ja, „stara baba”, już tydzień wcześniej chodziłam jak struta, a na próbach ukradkiem łykałam łzy. W dniu rozdania świadectw tak się uryczałam, że na drugi dzień dostałam zapalenia ucha  :)

To, co przygotowali dla mnie moi uczniowie, rozbroiło mnie kompletnie. W zupełnej tajemnicy powstało dla mnie wiele pamiątek. Moment, kiedy podeszli do mnie w trakcie akademii z podziękowaniami, zostanie w mojej pamięci do końca życia. Choć w zasadzie wszystko pamiętam jak przez mgłę :) Dziewczynki wiedziały o mojej scrapowej pasji, więc same przygotowały pudełko z jajkiem – niespodzianką w środku. Wyobrażam sobie, ile pracy musiały w to włożyć, żeby to tak dopracować. Gwiazdy moje, dziękuję Wam z całego serca!

A to nie koniec atrakcji: zamarłam, kiedy usłyszałam, że nagrali dla mnie film z podziękowaniami! Włączyli go, a ja czułam, jak nogi mi się uginają. Ryczeliśmy wszyscy, a ja nie wiedziałam już, kogo mam pocieszac :) 

Dostałam też przepiękne podziękowania, co na nie spojrzę, to od razu serce mięknie…

A wszystko pobił album ze zdjęciami moich Łobuzów od najmłodszych szkolnych lat i osobistymi słowami od każdego z nich. Muszę pisać, że ryczałam jak bóbr? :)

A to wszystko w czasach, kiedy słyszy się, jaka to dzisiejsza młodzież jest samolubna, zapatrzona w siebie i ekrany telefonów. Ja miałam szczęście pracować z naprawdę niesamowitymi uczniami  i wiem, że ta klasa pozostanie w mojej pamięci na zawsze. Takich Łobuzów się nie zapomina!

Dlatego dzisiejsze specjalne pozdrowienia kieruję do Oli, Magdy, Martyny, Karoliny, Janka, Bartka, Daniela, Kamila, Miłosza i Marcina. Dziękuję Wam bardzo za wszystkie dobre słowa, gesty, moc uśmiechu i radości, jakie od Was dostałam!

 To tyle prywaty :) Nie było tym razem wnętrzarsko, ale mam nadzieję, że niedługo się to zmieni. Już mi zaczyna brakować porządnej roboty, brudu i kurzu w domu :)

Do napisania, pozdrawiam serdecznie!