Życie to czekanie...

 Dekoracji świątecznych u mnie w kartonach sporo. Każdego roku coś dochodzi do tego zestawu, a że w tym roku potrzebne „miliony” na inne wydatki, to nie w głowie mi takie zakupy. Dlatego też świecznik adwentowy to suma przypadków.

 Taca – znaleziona w domu, słoiczki – po jakimś deserze, wstążeczka – z drogerii, sztuczny śnieg – market budowlany, gałązki- własny ogród.

Stawiając gotowy stroik na stole, tłumaczyłam Adce istotę adwentu. Tegoroczny będzie inny niż wszystkie, to czekanie jest dla mnie wyjątkowo znaczące. I bardzo trudne. A ja nie umiem czekać, przecież chciałoby się wszystko od razu, niecierpliwie, bez chwili zwłoki. Czas się tego zacząć uczyć, na to nigdy za późno.

Właśnie do mnie dotarło, że to będą ostatnie święta w moim mieszkaniu, że jeśli los będzie łaskawy, kolejne zobaczę już w domu. W tym roku dom nie będzie świąteczny – będzie pobojowiskiem, którego fragment widać na fotkach. Ale przecież czasem trzeba cos zniszczyć, by nadeszło nowe, lepsze.

Jest zrywanie boazerii, skuwanie podłóg, demontowanie grzejników, chaos totalny. Sama jestem ciekawa, co z tego wyjdzie. Na razie jest m. in. gruz w przyszłej łazience ;)

Pozdrowienia!