sobota, 25 kwietnia 2020

Szydełkowe różności: konik i szczurek

Nie wiem, jak i kiedy mijają kolejne dni. Uciekają w takim tempie, że nie zauważam coraz większych odstępów między wpisami. Za to teraz zdecydowanie więcej czasu spędzam w domu, więc w wolnej chwili zrobiłam kilka zdjęć wcale już nie takich najnowszych "wyrobów" dla Adki. 


A w zasadzie jednego dla Ady, a drugiego dla jej koleżanki. Konik dla fanki jeździectwa miał być dodatkiem do prezentu urodzinowego, ale wirus pokrzyżował i dziecięce plany. Ada czeka każdego dnia coraz bardziej niecierpliwie na spotkanie i z każdym dniem jej przywiązanie do konika rośnie :) Swojego egzemplarza nie ma i zaczynam się obawiać, że będę musiała zacząć szydełkować drugiego, bo będzie problem z rozstaniem. 


Pluszak ma miejsce na półce nad łóżkiem. Co ja się tam naukładam, żeby jakoś wyglądało i było w miarę bezpiecznie ... :) Tam powstaje tyle różnych konstrukcji z pluszaków, książek i innych pierdół, że w głowie się nie mieści. Zawsze mam wizję przed oczami tej lawiny spadającej jej w nocy na głowę, heh. 


Dlatego na zdjęciach tylko kawałek półki. Reszta kadru nie do ruszenia - konstrukcja godna inżyniera :)
Przy okazji konika wrzucam jeszcze zdjęcia szczurka. W ogrodzie zakwitł migdałek i zmobilizował mnie do zdjęć. Tak pięknego tła chyba jeszcze nie miałam. Szkoda tylko, że jest tak ulotne i krótkotrwałe. 


Tego szczurka wychodziła sobie Ada. Chyba nie zwróciłabym na niego szczególnej uwagi, ale ona wyszperała go w książce i wypytywała, kiedy zacznę go robić. No nie miałam sumienia odmówić i mamy gryzonia!


Planów na kolejne szydełkowe prace jest już kilka. Planowanie jest baaaardzo przyjemne. Zwłaszcza teraz, kiedy czasu wolnego mam bardzo niewiele. A jak już go znajdę, to spędzam go w ogrodzie - tam o tej porze jest huk roboty. I do tego zabrałam się za szlifowanie pewnego znaleziska po poprzednich właścicielach domu. To chciałabym skończyć w pierwszej kolejności.


 Trzymajcie się zdrowo!


piątek, 3 kwietnia 2020

Kuchenny kadr z szydełkowymi jajkami z tle

Plan na szydełkowe jajka wymyśliłam już dawno temu. Zaczęłam je robić jeszcze w zimowe wieczory, bo miało ich być duuużo i miały powędrować do wielu osób. W obecnej sytuacji jaja zostają w domu i raczej już więcej ich nie będzie. Patera zapełniona, wystarczy :)


Przy okazji załapał się jeden kuchenny kadr "na pamiątkę": przy trwających pracach wszystko jest poprzestawiane. Stół stał do tej pory w innym miejscu i tutaj rezyduje tylko tymczasowo, ale takie zmiany wcale nie są złe. Zawsze to jakaś odskocznia od codzienności.


Tym razem bez odnośnika do wzoru - robiłam tak "na oko", kombinując, by zmieścić do środka szydełkową bazę.  Kolory też przypadkowe: wykorzystywałam resztki bawełnianych włóczek i powstał barwny akcent w mojej biało-czarnej kuchni. 


Jest też kilka jaj w moich kolorach: to te z białego i szarego kordonka. Są bardziej pracochłonne, bo trzeba się "namachać", by zagospodarować cienką niteczką akrylową bazę, ale musiałam zrobić coś w 100% "mojego". Wiadomo, te barwy są bliższe mojemu sercu.
I prawie zbliżamy się do Wielkiej Nocy. Szydełkowych planów związanych ze Świętami już nie mam. Po tych jajecznych klimatach zatęskniłam za amigurumi, także można się spodziewać jakiejś maskotki.
Pozdrowienia!




piątek, 27 marca 2020

Yoda na szydełku

Z jednej strony nie wiem, co w obecnej sytuacji napisać, a z drugiej ciągnie mnie do bloga. Mój zawód obecnie przeżywa tornado zawirowań, więc czasu na szydełko praktycznie nie ma. Podczas ostatnich porządków w Ady pokoju trafiłam na maskotkę, którą zrobiłam z okazji premiery nowej części "Star Wars". 


Baby Yoda był marzeniem młodej fanki, dlatego znalazłam darmowy wzór TUTAJ i szybko zabrałam się do pracy. Kolor zupełnie nie mój, ale czego się nie robi, dla dziecięcego zachwytu.



A co słychać w kwestii domowych zawirowań?
Tuż przed pandemią rozpoczęło się kafelkowanie kuchni i jadalni. Finał jest taki, że mam trochę płytek w jednym i trochę w drugim pomieszczeniu :) I końca nie widać.
Kwarantanna w tym domowym rozgardiaszu boli podwójnie, hehe.


Pozdrowienia!

niedziela, 22 marca 2020

Lampion na szydełku

Dziś mało zdjęć i niewiele słów.
Korzystając z okazji, że kuchenna wyspa zmieniła miejsce i wylądowała w jadalni( nawet nie będę komentować tych remontowych zawirowań, heh ) powstało kilka ujęć nowego tworu szydełkowego.


Lampion już w trochę wielkanocnym klimacie, do tego kilka gałązek z ogrodu na przywołanie wiosny. 


Pracy przy lampionie sporo - tym razem przekonałam się dosłownie, co znaczy koronkowa robota. Cieniutki kordonek i małe szydełko to coś zupełnie innego niż wcześniejsze szydełkowe robótki, które miałam na warsztacie.


 Cieszy niezmiernie w tym nieciekawym czasie. I choć oczekiwanie na Wielkanoc w tym roku ma zupełnie inny wymiar, to kilka chwil dziennie z szydełkiem daje głowie tak potrzebne wytchnienie.
Trzymajcie się!


sobota, 22 lutego 2020

Szydełkowy miś na domkowej półce

I zrobiła się dłuższa przerwa.
Zupełnie niezaplanowana, ale odejście bliskiej osoby zawsze wytrąca z rytmu, a powrót na właściwe tory trochę trwa. Nie umiałam się zebrać, by wrzucić tu zdjęcia, które zrobiłam już z miesiąc temu. W ramach przełamywania marazmu spróbuję tu jednak coś sklecić.


 Kolejne kadry z adkowego pokoju: półka - domek, która przywędrowała z nami z kamienicznego mieszkania. Zrobiona specjalnie dla małej jeszcze wtedy Ady przez tatę wisiała w pobliżu kuchni, kto to jeszcze pamięta, hehe ?? KLIK W domu od razu trafiła do jej pokoju. Ostatnio zamieszkał na niej retro misiek, którego zrobiłam trochę dla niej, a trochę dla siebie :) Bardzo lubię takie klasyczne zabawki. 


Miś okazał się wyzwaniem, bo jeszcze nigdy nie łączyłam szydełkowania z elementami tkanin wszytymi w projekt. Na uszkach i nogach są fragmenty materiału i choć są niewielkie, to kolejny raz udowodniły mi, że z szyciem mi nie po drodze. Jakoś nie mam do tego serca, zdecydowanie wolę szydełko.




Pomimo tych trudności, sam projekt jest świetny. A pochodzi on z mojego ostatniego zakupu książkowego. Amigurumi zdecydowanie wciąga mnie coraz bardziej, szkoda tylko, że tak niewiele jest naszych polskich pozycji na rynku. Póki co, Ada wybiera kolejne pluszaki i kolejka coraz bardziej się wydłuża :) Na szydełku następny stworek prawie na ukończeniu, będzie co pokazywać. 


Szydełkowe ubranka wydawały mi się niezwykle skomplikowane, ale teraz widzę, że nie było czego się bać. Dobry schemat to podstawa.  


A sama półeczka co kilka dni się zmienia. Nic się na niej na stałe nie zatrzyma. Ada upycha tam różne drobiazgi, a ja nie umiem jej psuć koncepcji. Czasem tylko zastanawiam się, jak się urządza te wszystkie instafriendly pokoiki, które utrzymane są w porządku i jednolitej kolorystyce? :) W każdym razie ja nie umiem. I chociaż ostatnio zaniosłam na strych pięć ogromnych kartonów wypełnionych jej zabawkami, to nadal jej pokój odbiega od ideału. 



Przy okazji pochwalę się naszym wspólnym, tzn. Ady i moim dziełem: kawiarenką, którą wykonałyśmy same od A do Z. Uwielbiam takie miniaturki, a nad nią się naprawdę sporo napracowałyśmy. Każdy element trzeba było zrobić samodzielnie, łącznie z oświetleniem, bo w kawiarence jest nawet świecący żyrandol i neon. Ada lepiła maleńkie bułeczki, donuty i torciki, a ja spędzałam wolne wieczory na składaniu wszystkiego w całość. Super opcja na wspólny czas.


Tak nam się spodobało, że zabrałyśmy się za kolejną miniaturę - tym razem na warsztacie kamper. Będzie relacja, jak tylko skończymy. 
Biorę się za zakończenie też tego wpisu - wyjątkowo mi nie szło. Zdania wymęczone i bez polotu, ale czasem tak już bywa, jak myślami się jest gdzie indziej.
Do następnego!

czwartek, 30 stycznia 2020

Szydełkowy żyrandol w pokoju dziewczynki

Jak dotąd do pokoju Adki z aparatem nie zawędrowałam, więc nadszedł w końcu dzień na nadrabianie zaległości. Pora roku fotografowaniu nie sprzyja, przynajmniej w moim wykonaniu, dlatego kiedy tylko zobaczyłam słoneczne promienie, wzięłam się za robienie zdjęć. 


Impulsem był żyrandol, który szydełkowałam sobie w letnie wieczory, siedząc na tarasie. Najgorzej, kiedy projekt odłoży się z myślą "tylko na chwilę" i nie wiadomo, kiedy zleci miesiąc albo i dwa.  
Pomysł na szydełkowany abażur zobaczyłam w archiwalnym numerze czasopisma "Molie Potrafi" i od razu przypomniałam sobie o leżącym w piwnicy metalowym stelażu, który został po poprzednich właścicielach domu. Wygrzebałam go, doczyściłam i mamy gotowy żyrandol kosztujący tyle, co dwa motki włóczki i trochę wolnego czasu. 


A w tle szafka ścienna, kupiona za grosze na wyprzedaży w Ikei. Brałam ją z myślą o pokoju Ady, ale główne przeznaczenie tego mebla to chyba kuchnia :) U nas idealnie pasowała nad łóżko i półeczki, które też czekają na fotografowanie. Niech tylko tam trochę posprzątam. 


Fotografując żyrandol nie mogłam pominąć uroczych miniaturek mebli, które kupiłyśmy z Adką latem na giełdzie staroci. Uzbierał się z tego całkiem ładny komplet, który jeszcze bierze udział w dziewczęcych zabawach.


Ja uwielbiam takie miniaturki, ostatnio nawet odwiedziłam warszawskie Muzeum Domków dla Lalek, które polecam każdej dziewczynce, i tej dużej, i tej mniejszej. 

Na regale zamiast książek figurki bohaterów "Star Wars". Nie do końca jestem przekonana, czy pasują, ale młodej fance trzeba pozwolić na taki design w pokoju :)



Tym uroczym akcentem kończę wpis i dziękuję za odwiedziny i komentarze !

piątek, 24 stycznia 2020

Z szydełkowego cyklu: Panna Kotka i jej podopieczny


Dzielnie trzymam się rytmu: jeden wpis w tygodniu i wpadam tu z najnowszym "dzieckiem", czyli Panną Kotką. To moje pierwsze starcie z takim rodzajem szydełkowych tworów: trzeba było popracować nad sylwetką i pyszczkiem dość sporo. Jednak poczułam do niej miętę od pierwszego wejrzenia, więc nie było wyjścia - musiałam się z nią zmierzyć. Sam wzór pochodzi z książki "Amigurumi animals at work", która jest kopalnią inspirujących wzorów, a jego autorka prowadzi tego bloga: klik. Warto tam zajrzeć choćby dla niesamowitej postaci Wiedźmina wyczarowanego na szydełku. 


Panna Kotka nie jest sama - opiekuje się małym misiem. Wzór liczył trzy sztuki takich łobuzów, ale ostatecznie powstał tylko jeden z nich. Oj, za bardzo chciałam skończyć ten projekt, by zabrać się za kolejny, który mam na oku i nie starczyło zapału na rodzeństwo. Teraz żałuję i chyba powstanie jeszcze jeden do towarzystwa.


Kotka ( a może miś? ) dostała nawet torebkę - mam słabość do takich miniaturowych drobiazgów i często wybieram wzory, które zawierają takie elementy. 


Duet powędrował, jak można się było spodziewać, do Ady. Zrobiłam jej niespodziankę i po powrocie z feryjnego wyjazdu spotkała nowych towarzyszy na nowym biurku w pokoju :) Postanowiłam wymienić jej biurko, które kiedyś było moje i zaanektować je z powrotem do siebie, a Młodej sprawiłam nowy, czyściutki, bez pamiątek po farbach i mazakach - egzemplarz. Zamówiłam biurko internetowo i jestem pod jego wrażeniem. Pozytywnym, oczywiście. Muszę je tu pokazać, jak tylko ogarnę ten "kontrolowany (podobno) chaos adkowego pokoju :)


 Zatem plan jest następujący: kolejny wpis powinien być wnętrzarski. Pozostaje trzymać kciuki za choć chwilę ze słońcem i szybko robić zdjęcia. Tymczasem dziękuję za odwiedziny i pozdrawiam ! 

wtorek, 14 stycznia 2020

Zielnik nad kuchenną wyspą i zapowiedź remontu


Kolejny kawałek do kuchennej układanki dołożony - jest zielnik ( czy też wieszak ) nad wyspą. Kto pamięta poprzednie kamieniczne mieszkanie, ten pewnie kojarzy duży zielnik wiszący między belkami. Planując kuchnię w domu nie myślałam o takim rozwiązaniu w ogóle. Pożegnałam się z tamtym i nie szukałam nawet zastępstwa. Aż ostatnio weszłam do najlepszego, mojego ulubionego centrum ogrodniczego ( na dodatek znajdującego się w mojej wsi ) i tam Go zobaczyłam. Dzięki takim zbiegom okoliczności zaczynam wierzyć w miłość od pierwszego wejrzenia ... do przedmiotów. 


Był czarny - to już dużo :) A na dodatek delikatny, ażurowy wzór przypominał ten na kuchennych kaflach, więc długo się nie zastanawiałam. Dopiero wsiadając z nim po auta uzmysłowiłam sobie, że przecież już nie chciałam go w nowej kuchni ... I te 5 min jechałam z duszą na ramieniu prawie przekonana, że nie wpasuje się w ogólną koncepcję. Przyznaję bez bicia: żałowałam, że nie posłuchałam rozumu, tylko znów fruuu i będzie, co ma być. Zielnik ukryłam w kącie w holu i przez kilka dni udawałam, że go tam nie ma. Ale nadchodziły święta i nawet wymyśliłam, że jakby co, to sprezentuję go osobie, która wiem, że o takim marzyła. Zebrałam się w sobie, przymierzyłam go i ... nie było tak źle. Po chwili już wisiał na swoim miejscu i ja naprawdę nie żałuję zakupu. A wręcz żałuję, wcześniej się za czymś takim nie rozglądałam.



Pewnie kompozycja będzie się zmieniać w zależności od pory roku, natomiast obecnie tez zimowy czas reprezentują na szybko zrobione śnieżynkowe łapacze snów. Zamiast serwetek, oprawiłam w obręcze gwiazdki i doczepiłam, co miałam pod ręką. A na zielniku kilka moich ulubionych książek kucharskich. Jest ich o wiele więcej, ale mają one do dyspozycji całą szafkę w wyspie. Jednak czasem mam ochotę na taką prawdziwą półkę z książkami w kuchni. Tylko jak to pogodzić z moją miłością do b&w oraz ładu w przestrzeni? Chyba się nie da, albo muszę poczekać na kolejny zryw, hehe.



Nie zdążyłam ze świątecznymi zdjęciami, ale ten kadr przypomniał mi o tegorocznym drzewku świątecznym. Pierwszy raz miałam w tej roli sosnę i jestem nią oczarowana. Było to przede wszystkim pokaźne drzewko, które wyprosiłam z dekoracji przed centrum ogrodniczym :) Prawie tam zamieszkałam, więc mam małe fory. Chciałam po świętach zasadzić je w ogrodzie, dlatego zależało mi na dorodnym okazie. Ciepła zima ułatwiła zadanie - sosna już na swoim miejscu i tam też wygląda tak dostojnie. Chociaż, żeby nie było samych hymnów pochwalnych na jej temat, jest okropna wręcz do dekoracji. Duże, szerokie gałązki kłują niemiłosiernie, a sznureczki przy choinkowych ozdobach ciężko "przepchnąć" przez ten  gąszcz igieł. Co chwilę coś z niej spadało, ale wybaczam i trzymam kciuki, by się przyjęła na nowym miejscu. 


Tak się też złożyło, że prawie rok temu zamieściłam tu wpis o pojawieniu się wyspy i też pojawił się bukiet kwiatów. Nie, nie - to nie te same zdjęcia. To kolejne przedurodzinowe kwiatki, jak ten czas pędzi!


A co w kwestii remontu?
Planując kuchenną zabudowę zostawiłam na samym końcu lukę. Wtedy nie byłam pewna, co tam chcę mieć, za to wiedziałam na 100%, że ponad pięć metrów kuchennych mebli na jednej ścianie plus boczna zabudowa i wyspa to jak dla mnie aż nadto. Nie chciałam powiększać tego kolosa o kolejną szafkę, więc najpierw wpasował się tam telewizor ( w sumie - prawie nieużywany, ale pominę to milczeniem ). Poźniej stanął tam jeszcze skrzydłokwiat, ale nadal czegoś brakowało. Po dwóch latach myślenia olśniło mnie i właśnie rozpoczęły się prace. A właściwie roboty, bo na początek trzeba skuć ścianę, żeby wewnątrz poprowadzić przewody. Szczerze mówiąc, myślałam że poprzednie korytko na ścianie było okej, ale nie będę się kłócić, przekonał mnie argument, że będzie lepiej wyglądało. 


Także pozdrawiam spod warstwy kurzu i biorę się za szydełkowanie. Na warsztacie coś, co wybrała sobie Ada i walczę zawzięcie, bo łatwo nie jest :)


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...