O szydełkowej chuście, kredensowym chaosie i odratowanym owsie.

Jak tylko wychodzi słońce, mam ochotę chwytać za aparat. Ostatnio polubiłam grzebanie w ustawieniach i nadziwić się nie mogę, jak długo byłam w tym temacie oporna. Na pierwszy rzut poszedł kredens wraz z całym majdanem. To chyba najbardziej „wystawkowe” miejsce w całym mieszkaniu. 

Cieszę się z tego rupiecia, bo jest bardzo pojemny: zmieścił nawet drukarkę, dvd, router i inne sprzętowe ustrojstwa. Jak mnie denerwował widok tego wszystkiego na wierzchu! Są mieszkania, gdzie to stanowi integralną część wystroju, a u nas od razu sprzęt „walił po oczach”. 

W koszyku zamiast włóczek są już bratki. Chciałam wystawić je na zewnątrz, ale po pięciu minutach gołębie wydziobywały owies, który z Adką tam sypnęłyśmy :) Odratowane resztki ładnie się wzbiły w górę, będzie dekoracja w sam raz na święta.

Zima za nami, a chusta dopiero teraz doczekała się zdjęcia. Poranki jeszcze nadal mroźne, więc jest ciągle w użyciu. Zrobiona z włóczki, która bardzo mi się spodobała wizualnie, ale praca z nią na początku nie była łatwa. To włochate coś ciągle się zaczepiało o szydełko i plątało, ale warto było się pomęczyć, bo chusta jest bardzo ciepła.

A ze sklepu spożywczego przyniosłyśmy też cebulki do posadzenia na szczypiorek. Pierwszy raz za takie się zabrałam i jestem ciekawa, czy w ogóle coś wyrośnie :) Po dwóch dniach są już korzonki, więc powinno być dobrze. 

 W domu Adka zadała fundamentalne pytanie: „Mamo, dlaczego wzięłaś białe?”. No tak, były jeszcze czerwone i żółte, ale … :) Małej, jak się okazało, też białe najbardziej się podobały :)

 Pozdrowienia!